içimi dökesim var a dostlar

twitter ım var.blog um var.bir zamanlar facebook üyeliğim de vardı(gereksiz buldum şu sıra,kapattım)kafamı dağıtacak meşguliyetler.beni düşünmekten alıkoyan ögeler... mutlu idim.fakat şu tercih meselesi ne illet imiş.kalan için her şey daha zordur,giden için tedbili mekanda ferahlık vardır derler.yok öyle bir şey.ben olduğum yerde kalsam,herkes gitse yine mutlu olabilecek bir meşgale(nasıl yazılıyorsa artık) bulurum.oysaki gideceğim yer-henüz belli olmasa da benim için korkunç bir mekan olacak- beni yutacak gibi geliyor.üstelik arkamda birilerini bırakıyor olma duygusu benim için çok yabancı.keza genelde arkadan bakakalan zat hep ben olurdum.hiç değilse bildiğim bir atmosferde aklım sadece toparlanmaya odaklı olurdu.şimdi bavulumu mu toplasam,vedalaşsam mı,kalanlar için mi üzülsem yoksa gidince kalanları unutmaktan mı korksam bilemedim.
ey yaz keşke gelmeseydin